معنی سیاه کردن در لغت نامه دهخدا

سفع. (ترجمان القرآن). تسوید. (دهار) (منتهی الارب). تاریک کردن:، گر ایزد بخواهد من از کین شاه، کنم بر تو خورشید روشن سیاه.، فردوسی.، - سیاه کردن عمر، گذراندن عمر به بطالت: گفت: اقالیم سبع را طواف کرده و عمر به سیاهی سیاه کرده. (تاریخ طبرستان)

معنی سیاه کردن در فرهنگ لغت هوشیار

برنگ سیاه در آوردن، یا سیاه کردن روی. (چهره) صورت خود را به رنگ سیاه درآوردن، توضیح این کار در ماتم و سوگواری معمول بود

معنی سیاه کردن - جستجوی لغت در جدول جو

سیاه کردن

لغت نامه دهخدا

سیاه کردن

فرهنگ لغت هوشیار

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به عربی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به انگلیسی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به فرانسوی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به ژاپنی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به کره ای

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به هندی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به اندونزیایی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به روسی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به آلمانی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به اوکراینی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به لهستانی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به چینی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به پرتغالی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به عبری

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به ایتالیایی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به اسپانیایی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به هلندی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به اردو

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به بنگالی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به تایلندی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به سواحیلی

سیاه کردن

دیکشنری فارسی به ترکی استانبولی

سینه کردن

پیش انداختن و به جلو راندن، در پشت سر کسی یا حیوانی قرار گرفتن و او را با فشار سینه به جلو راندن، بر زمین خوردن سنگ یا تیر یا چیز دیگر پس از پرتاب شدن و منحرف گشتن آن به سمت دیگر، فخر کردن، نازیدن

فرهنگ فارسی عمید

سیه کردن

(خَ / خِ لَ کَ دَ)

سیاه کردن. به رنگ تیره درآوردن، نوشتن. با نوشتن کاغذ را سیاه کردن. سیاه ساختن چیزی:
برادران منا زین سپس سیه مکنید
به مدح خواجۀ ختلان به جشنها خامه.
منجیک.
پیرزنی موی سیه کرده بود
گفتمش ای مامک دیرینه روز.
سعدی.
ز غیبت چه میخواهد آن ساده مرد
که دیوان سیه کرد و چیزی نخورد.
سعدی.
، بدبخت و شوم ساختن. به بدبختی دچار کردن:
سیه کرد و گران روز غریبان
سیاهی روی و آواز گرانت.
ناصرخسرو.
رجوع به سیاه کردن شود

لغت نامه دهخدا

سایه کردن

(شُ دَ)

سایه دادن. سایه افکندن. سایه انداختن:
تو مرغان را همی سایه کنی امروز اگر روزی
ترا سایه همی کردند و او را نیز مرغانش.
ناصرخسرو.
آفتاب زندگانی بر لب بام آمده ست
سایه خواهی کرد کی ای سروبالا بر سرم.
صائب (از آنندراج).
، سایه گسترده شدن:
هر جا که عدل سایه کند رخت دین بنه
کاین سایبان ز طوبی اخضر نکوتر است.
خاقانی.
، توجه کردن. رو آوردن:
صائب بلند مرتبه چون آسمان شود
بر هر زمین که سایه کند باغبان ما.
صائب (دیوان چ خیام ص 42)

سایه دادن. سایه افکندن. سایه انداختن:
تو مرغان را همی سایه کنی امروز اگر روزی
ترا سایه همی کردند و او را نیز مرغانش.
ناصرخسرو.
آفتاب زندگانی بر لب بام آمده ست
سایه خواهی کرد کی ای سروبالا بر سرم.
صائب (از آنندراج).
، سایه گسترده شدن:
هر جا که عدل سایه کند رخت دین بنه
کاین سایبان ز طوبی ِ اخضر نکوتر است.
خاقانی.
، توجه کردن. رو آوردن:
صائب بلند مرتبه چون آسمان شود
بر هر زمین که سایه کند باغبان ما.
صائب (دیوان چ خیام ص 42)

لغت نامه دهخدا

سیاهی کردن

(خَ بَ نُ / نِ / نَ دَ)

نمودار شدن. (غیاث اللغات). کنایه از نمایان شدن. (آنندراج) :
ماه نو نتواند از روی خجالت شد سپید
چون سیاهی میکند از گوشه ای ابروی دوست.
طاهر غنی (از آنندراج).
، سیاهی زدن:
چون زلف راه عشق سیاهی کند ز دور
از بس نفس درین ره پرپیچ و تاب سوخت.
صائب (از آنندراج).
در آن وادی که من میباشم آبادی نمیباشد
سیاهی میکند از دور گاهی چشم آهویی.
رضی دانش (از آنندراج).
، کنایه از غضب کردن. (آنندراج) :
سیاهی میکند با من سر زلف نگونسارش
بلب می آورد جانم لب لعل شکربارش.
مجیرالدین بیلقانی (ازآنندراج)

لغت نامه دهخدا

سینه کردن

(خَ نَ / نِکَ دَ)

تفاخر کردن. فخر نمودن. (برهان). کنایه از تفاخر کردن. (آنندراج) :
چو ز پهلوی غمت دل نخورد جز جگری
تو مکن سینه که چون من نبود دلداری.
رفیع الدین لنبانی.
سینه مکن به بستن دل زآن قبل که تو
دل بسته ای نه ملک خراسان گشاده ای.
مجیرالدین بیلقانی.
ملک بدین کار و کیایی تراست
سینه کن این سینه گشایی تراست.
نظامی.
سینه میکرد از سپهداری خویش
لاف میزد از کله داری خویش.
عطار.
، راندن چنانکه غارتگری گله را یا نخجیروان دستۀ شکاری را یا ستوربان در چراگاه خیلی اسب برهنه را. (یادداشت بخط مؤلف).
- سینه کردن تیر، (اصطلاح تیراندازان) آن باشد که چون تیری بیندازند بر زمین خورد و از آنجا خیز کرده بجای دیگر افتد. گویند این تیر سینه کرد. (برهان) (انجمن آرا) (از بهار عجم) :
کنون که تیر فلک سینه کرد سینه بدزد
بجست برق بلا نم در آبگینه بدزد.
ملا ملک قمی (از آنندراج)